Hoe komt een giraf aan zijn lange nek?

In 1800 was het gangbare idee dat planten- en dierensoorten onveranderlijk en blijvend waren. Lamarck schokeerde de natuuronderzoekers uit zijn tijd door het tegendeel te beweren dat het leven niet geheel vast lag maar evolueerde. Elke soort aldus Lamarck was uitgerust met een 'nerveuze vloeistof' die de betreffende soort van vele generaties geleidelijk transformeerde tot nieuwe levensvormen. Grant de mentor van Darwin koesterde grote bewondering voor Lamarck en zijn ideeën over evolutie. Toen Darwin aan boord ging van de Beagle was het begrip evolutie uit zijn gedachten verdwenen. De beweering van Lamarck dat: "Een soort kon zich aanpassen aan zijn lokale omstandigheden. Zo leven giraffen op plaatsen waar de bladeren ver boven de grond bevinden. De voorlopers van de huidige giraffen waren misschien dieren met korte nekken geweest die hadden geprobeerd de bladeren te eten door hun nek uit te strekken. Hoe verder een individuele giraffe zich uitrekte, hoe meer nerveuze vloeistof er naar zijn nek stroomde. Het gevolg was dat zijn nek langer werd en wanneer zo'n individu vervolgens jongen kreeg, gaf het de langere nek aan zijn nakomelingen door", (citaat uit Evolutie, triomf van een idee, blz. 14, van Carl Zimmer). Verandering dmv nerveuze vloeistof klinkt nu in mijn oren als een fantasie beeld. Het idee dat het leven evolueerde was echter zeer ingrijpend en voor mij aanleiding om het beeld "Dit is een giraf" te maken.

Het beeld gemaakt uit cortenstaal en verf is aangekocht door het Jan Vaerten museum en de gemeente Beerse in België. Het beeld op de foto is gemaakt in hout en verf en heeft model gestaan om het in cortenstaal uit te voeren.